“മരണം വരുമൊരുനാൾ ഓർക്കുക മർത്യാ നീ…
കൂടെ പോരും നിൻ ജീവിതചെയ്തികളും…”
“മനുഷ്യന്റെ ആയുഷ്ക്കാലം എഴുപതു വർഷമാണ്. ഏറിയാൽ എൺപത്” (സങ്കീ. 90:10).
“എന്നാൽ ആ ദിവസമോ, മണിക്കൂറിനെക്കുറിച്ചോ പിതാവിനല്ലാതെ മറ്റാർക്കും സ്വർഗത്തിലുള്ള ദൂതന്മാർക്കോ, പുത്രനു പോലുമോ അറിഞ്ഞുകൂടാ. ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം ഉണർന്നിരിക്കുവിൻ. സമയം എപ്പോഴാണെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് അറിവില്ലല്ലോ. ആകയാൽ ജാഗരൂകരായിരിക്കുവിൻ” (മർക്കോ. 13: 32-37).
“സത്കീർത്തിയിൽ ശ്രദ്ധാലുവായിരിക്കുക. ആയിരം സ്വർണ്ണനിക്ഷേപങ്ങളേക്കാൾ അത് അക്ഷയമാണ്. നല്ല ജീവിതത്തിന്റെ ദിനങ്ങൾ പരിമിതമത്രേ. എന്നാൽ സത്കീർത്തി ശാശ്വതവും” (പ്രഭാ. 41: 12,13).
“എല്ലാവരെയും പോലെ ഞാനും മർത്യനാണ്. മണ്ണിൽ നിന്നുള്ള ആദ്യസൃഷ്ടിയുടെ പിൻഗാമി. മാതൃഗർഭത്തിൽ ഞാൻ ഉരുവായി, ദാമ്പത്യത്തിന്റെ ആനന്ദത്തിൽ പുരുഷബീജത്തിൽ നിന്ന് ജീവൻ ലഭിച്ച് പത്തു മാസം കൊണ്ട് അമ്മയുടെ രക്തത്താൽ പുഷ്ടി പ്രാപിച്ചു. ജനിച്ചപ്പോൾ ഞാനും മറ്റുള്ളവർ ശ്വസിക്കുന്ന വായു തന്നെ ശ്വസിച്ചു. എല്ലാവരും പിറന്ന ഭൂമിയിൽ ഞാനും പിറന്നു. എന്റെ ആദ്യ ശബ്ദം എല്ലാവരുടേതും പോലെ കരച്ചിലായിരുന്നു. പിള്ളക്കച്ചയിൽ ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം ഞാൻ പരിചരിക്കപ്പെട്ടു. രാജാക്കന്മാരുടെയും ജീവിതാരംഭം ഇങ്ങനെ തന്നെ. എല്ലാ മനുഷ്യരും ഒന്നു പോലെയാണ് ജീവിതത്തിലേക്കു വരുന്നത്. എല്ലാവർക്കും ജീവിതകവാടം ഒന്നു തന്നെ; കടന്നുപോകുന്നതും അങ്ങനെ തന്നെ” (ജ്ഞാനം 7: 1-6).
“ഓരോ പ്രവൃത്തിയും ചെയ്യുമ്പോള്‍ ജീവിതാന്ത്യത്തെപ്പറ്റി ഓര്‍ക്കണം; എന്നാല്‍, നീ പാപം ചെയ്യുകയില്ല” (പ്രഭാ. 7:36).
“എനിക്ക് രൂപം ലഭിക്കുന്നതിനു മുൻപു തന്നെ അവിടുത്തെ കണ്ണുകൾ എന്നെ കണ്ടു; എനിക്ക് നിശ്ചയിക്കപ്പെട്ടിട്ടുള്ള നാളുകൾ ഉണ്ടാകുന്നതിനു മുൻപു തന്നെ അങ്ങയുടെ പുസ്തകത്തിൽ അവ എഴുതപ്പെട്ടു” (സങ്കീ. 139:16).
“ജനിച്ചപ്പോൾ ഞാൻ കരഞ്ഞു; എല്ലാവരും സന്തോഷിച്ചു. മരിക്കുമ്പോൾ എനിക്ക് സന്തോഷിക്കണം. ചുറ്റുമുള്ളുവർ കരഞ്ഞുകൊള്ളട്ടെ.”
ജിൻസി സന്തോഷ്
